Het begon allemaal met een mailtje. Daarmee hoopte beginnend fotograaf Tamar Huijbregts een stageplek te krijgen bij sportfotograaf Klaas Jan van der Weij. Dat ze uiteindelijk zoveel met hem zou samenwerken en samen naar sportevenementen zou gaan, had ze toen nooit durven dromen: ‘Ik heb nu al zoveel gedaan en geleerd in korte tijd.’
Acht maanden geleden stuurde Huijbregts dat bericht, terwijl ze nog bezig was met de afronding van haar opleiding Medewerker Fotografie. Ze wist toen al dat ze de sportkant op wilde: ‘De actie, de emotie, de spanning als iemand wint of juist verliest; dat trekt me enorm.’ Het werk van Van der Weij kende ze al: ‘Zijn foto’s zijn net anders dan de meeste sportfoto’s; hij weet precies dat ene moment vast te leggen of een bijzondere hoek te vinden. Het lijkt wel kunst.’
Hoewel ze geen stage kon lopen, bood Van der Weij wel aan haar portfolio te bekijken. ‘Het viel me op dat er nauwelijks sportfoto’s in zaten, maar ik zag wel meteen dat dit iemand is met een andere blik’, vertelt hij. ‘Als de schoolopdracht was: maak een foto van iemand op een stoel, dan zat er bij haar niemand bóvenop, maar juist eronder. Dat soort eigenzinnigheid herken ik bij mezelf ook. Toen wist ik al: dit is iemand die tegen de stroom in durft te gaan en haar eigen pad kiest.’
Het begin van een samenwerking
Wat begon als een eenmalig portfoliogesprek, groeide uit tot een samenwerking. Huijbregts mocht mee naar wedstrijden, leende apparatuur en leerde over standpunten, uitsneden en timing. ‘Ik vind het ongelofelijk leuk en heb in de afgelopen maanden al zoveel geleerd’, zegt ze. ‘Ik neem zijn tips echt mee en zoek nu bijvoorbeeld steeds naar nieuwe perspectieven. Zo voorkom ik dat ik geen standaardfoto’s maak en probeer ik telkens iets unieks neer te zetten.’
Van der Weij ziet hoe snel ze zich ontwikkelt: ‘Ze kan goed tegen kritiek, en dat is belangrijk. Daardoor kan ik eerlijk tegen haar zijn.’ Hij is onder de indruk van het werk: ‘We gingen samen naar de Ronde van Vlaanderen, haar eerste wielrenwedstrijd. Het is niet makkelijk om daar te fotograferen, want je zit er heel dicht op. Ze deed het uiteindelijk heel goed; dan heb je echt een bijzonder talent.’
Voor Huijbregts ligt de focus voorlopig op doorgroeien als fotograaf. ‘Ik hoop dat ik hiermee verder kan om er uiteindelijk mijn inkomstenbron van te maken’, vertelt ze. ‘Sport vind ik geweldig, maar ik wil onderweg ook nog andere fotografiestijlen ontdekken.’ Waar ze over vijf jaar staat, weet ze nog niet precies. ‘Voor nu wil ik vooral blijven leren en mijn weg vinden.’
Van der Weij heeft daar alle vertrouwen in: ‘Ik vind het mooi om mijn manier van werken door te geven aan iemand die er echt iets mee kan. Ik ben nu zelf al meer bezig met andere dingen naast sport, dus het is fijn om te weten dat er iemand naast me loopt die dezelfde drive heeft, maar toch haar eigen blik toevoegt. Voorlopig werken we nog samen, ook omdat het gewoon heel erg gezellig is met haar. Ik ga pas in mijn kist liggen als zij helemaal in de wereld staat.’
